Historia e Jugosllavisë
Jugosllavija e Titos është një shtet i krijuar artificialisht nga fuqitë e mëdha, më qëllim të parandalimit të luftërave dhe konflikteve ndëretnike në gadishullin ballkanik, të mbetura të hapuha pas përfundimit të luftës së dytë botërore.
Jugosllavija edhe pse pjesë e bllokut socialist, ishte ndër vendet më të zhvilluara si në aspektin ekonomik ashtu edhe në atë social.
Pra Jugosllavija e Titos ishte vendi më demokratik në tërë Evropën jugore. Ishte një liri dhe tolerancë ndëretnike dhe ndërfetare që demonstronte unitetin dhe forcën e këtij shteti.
Në epokën e Titos nuk bëhej fjalë për fenomene negative që janë prezente në ditët e sotme si; korrupcioni, prostitucioni dhe kriminaliteti e shumëçka tjetër…!
Shëndetësia dhe arsimi ishin në nivelin më të lartë në tërë Evropën (falas për të gjithë), lëvizja e lirë dhe siguria e qytetarëve ishte më e mirë së në ditët e sotme…
Këtë e ilustroj më një shëmbull të thjeshtë; fëmijët nuk kishte nëvojë t’i shoqërojë askush për në shkollë dhe anasjelltas sikur ndodhë sot në të gjitha vendet demokratike të Unionit Europian, pasi nuk ekzistonte frika e vjedhjës dhe kidnapimit të qenjeve njerëzore, nuk ndodhnin vedhje e dhunë nëpër shtëpi siq ndodhë sot në vendet e zhvilluara…nuk ekzistontete frika për humbjën e vendeve të punës dhe të asgjëje në jetë!
Më një fjalë, ishte një siguri totale e jetës dhe dinjitetit njerëzor.
Mirëpo një vend këshu i qetë, i zhvilluar dhe më një përspektivë të sigurtë për të ardhmën, u bë “pëngesë” për interesat e shteteve të mëdha!
Pas vdekjës së Titos filloj ndryshimi i historisë së Jugosllavisë!
Të njëjtit (fuqitë e mëdha), ata që krijuan unionin e popujve në të ashtuquajturën Jugosllavi, si duket menduan edhe për shkatrrimin e saj, fillimisht më influencimin e nacionalizmit serb ndaj kombësive tjera.
Duke futur në kokat e nacionalistëve serb idenë e “Serbisë së madhe”, ndërsa në kokat e të tjerëve mbrojtjën nga nacionalizmi serb!
Kështu filloj urrejtja në mes kombësive në të njëjtin shtet.
Serbia si komb më i madhë që ishte, përfitoj nga fuqia e pushtetit që kishte në ish Jugosllavi, për mbajtjën në duart të saj të ushtrisë (APJ), policisë, gjykatave…
Provuan që në këtë mes t’i fusin edhe fetë (religjionet), mirëpo nuk ja arritën qëllimit!
Historia e luftërave në ish Jugosllavi ka dëshmuar që të gjitha luftërat janë zhvilluar për motive etnike dhe për territore që synonin t’i mbanin nën kontroll.
Serbia në ëmër të “ruajtjës” së Jugosllavisë, tentoi krijimin e një “Serbie të madhe” përmes okupimit të territoreve të të tjerëve!
Ashtu si lindjën dhe krjimin saj, Jugosllavija e ka edhe historinë e vdekjës së saj!
E filloj më luftën (e vogël) në Slloveni, vazhdoi në Kroaci dhe përfundoj më luftën (gjenocidiale) në Bosnjë.
Mirëpo ëndrrat e Serbisë ishin më të gjata,…aspiratat e saj për “Serbi të madhe” u shuan më luftën në Kosovë.
E kështu pra, në Kosovë, filluan në vitet e ’90-ta aspiratat për t’u bërë shtet, por që u realizuan të fundit, si pjesa e fundit e ish Jugosllavisë.
Kosova e pavarur nga 02.07.1990
Ata që kanë studiuar historinë e popullit shqiptar, e dijnë më së miri që populli shqiptar është ndër popujt më fatkeq në historinë e popujve!
Më tepër së gjysma e territoreve dhe popullit kanë mbetë nën pushtimin e të tjerëve.
Shqiptarët edhe pse pjesë e popujve më të vjetër të Evropës, janë mbetë prapa të gjithëve, sepse besimi tek drejtësia ndërkombëtare i ka tradhëtuar shpesh gjatë historisë së tyre!
Një fjalë e urtë thotë; “kush nuk mëson nga historia është i destinuar t’i përseritet prap”.
Kështu i ndodhi Kosovës!
Kosova më shumicë shqiptare mbeti jashtë kufijëve të shtetit shqiptar më marrveshjën e Londrës së 1913-së.
Më 1945, pas përfundimit të luftës së dytë botërore mbeti prap nën regjimin jugosllav të Titos.
Kah mesi i viteve të 80-ta (1986), të daljës në skenën politike të liderit nacionalist serb, Millosheviq,…për shqiptarët e Kosovës filloj një epokë e dhunës dhe terrorit të regjimit të tij.
Regjimi i Millosheviqit për vite të tëra e torturoj popullin shqiptar të Kosovës,…objektiv i tij ishte pastrimi etnik i Kosovës nga shqiptarët.
Mijëra shqiptar përfunduan në burgje, mijëra të tjerë ikën nga terrori drejtë vendeve të tjera (euro-pvrendimore). Edhe nxënësit nëpër shkolla u torturuan dhe helmuan nga regjimi Millosheviqian.
U mbyllën shkolla dhe fabrika; mbi njëqindmijë punëtor të etnitetit shqiptar u larguan më dhunë nga vendet e tyre të punës.
Nga fundi i viteve të 80-ta (1988, 1989), dhe fillimi i viteve të 90-ta, në Kosovë filloj një epokë e re, e “erërave demokratike”, një epokë e shpresës për mbijetesën ndaj regjimit të Millosheviqit.
Lëvizja paqësore e Ibrahim Rugovës, Lidhja Demokratike e Kosovës (LDK), i bashkoj rrethë vetës të gjithë shqiptarët e Kosovës kundër regjimit pushtues të Millosheviqit.
Kosova, e drejtuar nga lideri shpirtëror i saj Ibrahim Rugova, për vite të tëra e mbajti shtetin paralel të Kosovës kundrejt atij Serbo-Jugosllav.
E rëndësishme për ta theksuar, së Kosova më 2 korrik 1990 e shpalli pavarësinë e saj nga Serbia, më 7 shtator 1990 aprovon kushtetuten e saj, prej 26-30 shtator 1991 mbanë referendumin popullor për pavarësi, në të cilin 95% e popullatës votuan pro Pavarësisë së Kosovës.
Bazuar në këto dokumente Kosova ka funksionuar si një shtet nën okupim deri më fillimin e luftës në marsin e 1998-së, më të gjitha mekanizmat shtetëror; arsim, shëndetësi, ekonomi, sport, kulturë,…
Edhe pse ishte nën okupim klasik, pushteti moral ishte ai i Ibrahim Rugovës, populli besonte në të dhe në politikën paqësore të tij për çlirimin e Kosovës nga Serbia.
Ibrahim Rugova më qënjën e tij paqësore kërkoj ndihmën e shteteve Evropiane dhe SHBA-ve,…nga Amerikanët kishte mbështetjën e vazhdueshme për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.
Rugova, deri në fund të jetës së tij luftoj për pavarësinë dhe lirinë e Kosovës, i cili vazhdimisht kërkonte njohjën ndërkombëtare të pavarësisë së 2 korrikut 1990-të, të shpallur nga deputetët para dyerve të mbyllura të parlamentit në Prishtinë.
Njohja ndërkombëtare e pavarësisë së Kosovës erdhi më 17 shkurt 2008-të,…por më një kualitet tejetë të ulët nga ajo që pritej!!!
Erdhi kjo një pavarësi e ndarë për gjysmë; një për shumicën shqiptare (92%), e tjetër për minoritetët, pavarësi e veqantë për minoritetin serb më vetëm 4-5% të popullatës!
Proklamimi i Kosovës (92% etnitet shiptar) si “multietnike” është një gabim i rëndë politik!
Më këtë “projekt politik” ndërkombëtar, 5% e minoritetit serb e kontrollojnë 1/3 e territorit të Kosovës!
Ky është një “SUI GENERIS” botëror.
Përveq të drejtave njerëzore, serbëve ju kanë garantuar edhe pushtetin. Duke formuar komuna etnike serbe më vetëm disa qindra banorë, vende të rezervuara në parlament e deri të skandali i fundit politik në Bruksel në “marrëveshjën paqësore” mes kryeministrit serb Daçiq dhe atij kosovar Thaçi, duke krijuar “Asociacionin” e komunave serbe në Kosovë, që praktikisht i bie autonomi e zgjeruar e minoritetit serb në Kosovë.
Florim Zeqa,
Gazetar i “Bota sot”
Traduzione
La storia della Jugoslavia
La Jugoslavia di Tito era uno stato creato artificialmente dai grandi paesi, che avevano pensato di fermare le guerre e i conflitti tra le nazioni balcaniche rimaste dopo la seconda guerra mondiale. Anche se faceva parte dei paesi del blocco del socialismo, era uno dei più sviluppati sia economicamente che socialmente.
La Jugoslavia di Tito era il paese più democratico in tutta l’Europa del sud. C’era libertà e tolleranza tra le diverse nazioni e religioni che dimostravano unione e forza del paese.
In quell’epoca non si parlava dei fenomeni negativi che sono presenti oggi come la corruzione, la prostituzione, la criminalità e molto altro!
Sanità e istruzione erano a un livello più alto rispetto a tutta l’Europa (gratuite per tutti), la libera circolazione e la sicurezza dei cittadini era a un livello migliore rispetto ad oggi…
Un esempio è quello dei bambini che non venivano accompagnati a scuola come succede oggi nel mondo, perché non c’era paura di rapimenti o sequestri di persona, non c’era paura di nessuna violenza nè di rapina per le case.
Non c’era paura di perdere posti di lavoro o di perder niente nella vita!
Questa era una sicurezza totale per la vita e la dignità civile.
Però un paese così tranquillo, così sviluppato e così civile era un “ostacolo” per gli interessi dei paesi più grandi.
Dopo la morte di Tito è comiciata a cambiare la storia della Jugoslavia.
Proprio quelli che avevano creato l’ unione dei popoli nei balcani hanno pensato di distruggerla, fomentando il nazionalismo serbo contro le altre nazioni.
Nella testa dei nazionalisti serbi hanno messo l’idea di una “grande Serbia” e nelle altre nazioni un’ altra idea della “difesa” contro il nazionalismo serbo!
Così è cresciuto l’odio fra le nazioni.
Come nazione più grande, la Serbia, ha approfittato del potere che aveva per mantenere nelle sue mani tutto il potere dello stato: l’esercito (Armata Jugoslavija con tutta la sua intelligence militare), la polizia, la giustizia.
Hanno provato a strumentalizzare anche le religioni, però non ci sono riusciti!
La storia delle guerre in Jugoslavia dimostra che le guerre sono state fatte per i motivi sopraindicati (nazionalismo) e per i territori che volevano conquistare.
La Serbia nel nome della Jugoslavia ha cercato di creare una “grande Serbia”, occuppando i territori degli altri.
Come la crescita della Jugoslavia anche la sua morte ha la sua storia.
E’ cominciata con la prima (piccola) guerra in Slovenia, continuando in Croazia e finendo con la guerra (genocidio) in Bosnia.
Però il sogno della Serbia è andato un po’ per le lunghe, le sue aspirazioni per la “grande Serbia” si sono spente con la guerra in Kosovo.
E così come in Kosovo, negli anni ’90, sono cominciate le sue aspirazioni per diventare uno stato, ma si sono realizzate per ultime, come l’ultimo pezzo della ex-Jugoslavia.
Il Kosovo é independente dal 02.07.1990
Quelli che hanno studiato la storia degli albanesi sanno meglio di tutti che il popolo albanese è uno dei popoli piu sfortunati nella storia dei popoli.
Più di metà del territorio e della popolazione è rimasta sotto l’ocupazione degli altri.
Gli albanesi, anche se fanno parte dei popoli più vecchi in Europa, sono rimasti indietro a tutti, perchè la fiducia nella giustizia internazionale lo ha tradito spesso nella sua storia.
Un proverbio dice: ” Chi non impara dalla storia è destinato a ripetere”. Cosi è sucesso in Kosovo.
Il Kosovo con la maggioranza albanese è rimasto fuori dall’ Albania dopo il patto di pace a Londra del 1913. Nel 1945, dopo la seconda guerra mondiale, è rimasto di nuovo sotto il regime iugoslavo di Tito.
A metà degli anni 80 (1986), dopo l’entrata nello scenario politico del leader serbo S. Millosevic,.per gli albanesi del Kosovo è cominciata una vita sotto il terrore e la violenza del suo regime.
Il regime di Milosevic per diversi anni ha torturato il popolo albanese, il suo obiettivo era la pulizia etnica del Kosovo dagli albanesi.
Migliaia di albanesi sono finiti in carcere, tante migliaia fuggiti dal terrore all’ estero. Anche gli allievi nelle scuole sono stati torturati e intossicati dal veleno. Chiudendo le scuole e le fabbriche, piu di centomila operai di etnia albanese sono stati cacciati via dai loro posti di lavoro.
Tra la fine degli anni 80 (1988, 1989) e l’ inizio degli anni 90, in Kosovo è cominciato una nuova era dei “venti della democrazia” e della speranza per la sopravvivenza dal terrore di Milosevic.
Il movimento pacifico di Ibrahim Rugova e la Lega Democratica del Kosovo (LDK) hanno unito tutti gli albanesi del Kosovo contro il regime di Milosevic.
Il Kosovo, guidato dal suo leader spirituale Ibrahim Rugova per diversi anni, ha mantenuto il suo stato parallelo a quello serbo-iugoslavo.
E’ importante specificare che il Kosovo il 2 luglio 1990 ha proclamato la sua indipendenza dalla Serbia, il 7 settembre 1990 ha approvato la Costituzione, dal 26-30 settembre 1991 ha organizzato il referendum popolare per l’independeza in cui il 95% del popolazione ha votato per l’ Indipendenza del Kosovo. Il Kosovo ha funzionato come uno stato fino all’ inizio della guerra, nel marzo del 1998, con tutti i meccanismi statali: istruzione, sanità, economia, sport, cultura.
Anche se era sotto l’occupazione classica, il popolo credeva nel potere morale al governo di Ibrahim Rugova e nella sua politica pacifica per la liberazione dalla Serbia.
Ibrahim Rugova con la sua anima pacifista ha chiesto l’aiuto dei paesi europei e degli Stati Uniti. Dagli americani aveva appoggio continuo per la libertà e l’ indipendenza del Kosovo.
Fino all’ultimo ha combattuto per l’indipendenza e la libertà del Kosovo. Sempre ha chiesto il riconoscimento alla Comunità internazionale dell’ indipendenza proclamata, il 2 luglio 1990, dal parlamento a Pristina.
L’independenza chiesta da Rugova è arrivata il 17 febbraio 2008, però di qualità molto inferiore a quella che aspettavamo.
Un’indipendenza divisa a metà: una per la maggioranza albanese del 92% e per altre minoranze e una per i serbi che costituiscono il 4-5% circa della popolazione.
Proclamare il Kosovo (per il 92 % di etnia albanese) “multietnico” é un grave errore politico.
Con questo “progetto politico” internazionale, il 5 % della popolazione serba controlla 13 del territorio del Kosovo.
Questo é un “SUI GENERIS” mondiale.
Oltre ai diritti umani, per i serbi in Kosovo, hanno garantito anche il potere. Hanno creato i nuovi comuni per i serbi con solo un centinaio di abitanti, posti riservati in parlamento e fino all’ultimo colpo di scena a Bruxelles, con il “patto di pace” tra il premier serbo Daçiq e quello kosovaro Thaçi, hanno creato “l’ Associazione dei comuni serbi” in Kosovo, che praticamente è una autonomia esagerata per la minoranza serba in Kosovo.
